زمین در منطقه 22 تهران

زمین در منطقه 22

زمین در منطقه 22 تهران و برج های سر به فلک کشیده جزئی از جذابیتهای ذاتی و سرمایه گذاری در منطقه 22 در کنار دریاچه چیتگر است. منطقه 22 ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ دارا ﺑﻮدن اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺎﻟﻘﻮه و ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﺗﻨﻮع ﺳﺎﺧﺘﺎر زﻣﯿﻦ از ﯾﮑﺴﻮ و ﺑﮑﺮ ﺑﻮدن ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ، از دﯾﺮﺑﺎز ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻬﺮﺳﺎزان و ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن اﻣﻮر ﺷﻬﺮی ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ وﺳﻌﺘﯽ در ﺣﺪود 10 هزار هکتار از شمال به ارتفاعات  اﻟﺒﺮز، از ﺟﻨﻮب ﺑﻪ آزادراه ﺗﻬﺮان ـ ﮐﺮج و از ﻏﺮب ﺑﻪ ﺣﻮزه اﺳﺘﺤﻔﺎﻇﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮐﺮج و از ﺷﺮق ﺑﻪ ﻣﺴﯿﻞ ﮐﻦ ﻣﺤﺪود ﻣﯽ‎ﮔﯿﺮد. اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ در ﺣﺪود دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﺑﻮده و ده درصد از مساحت کل پایتخت را در برمی‎گیرد.

از صفحات زیر دیدن فرمائید:

          سایت رسمی وزارت تعاون، کار و امور اجتماعی

فروش تراکم

زمین در منطقه 22 تهران، به چند دساه کلی تقسیم می شود:

بر اساس مساحت و متراژ:

1- زمین بزرگ :

این تیپ زمین ها از حدود 3000 متر به بالا را شامل می شوند

2- زمین در شهرک راه آهن با متراژ متوسط:

معمولا این تیپ زمین ها بیش از 500 متر تا حدود 3000 متر را در بر می گیرند

3- زمین کوچک در شهرک :

در منطقه 22، اغلب زمین هایی با کمتر از حدود 500 متر، زمین های با کاربری شخصی محسوب می شوند و بیشتر متراژها حدود 200 متر ، 300 متر و 500 متر می باشند

 بر اساس نوع کاربری:

بطور کلی کاربری زمین در مناطق مختلف شهر تهران بر اساس طرح تفصیلی شهرداری تهران ، تعیین و تعریف می شود:

انواع پهنه بندی طرح تفصیلی (M,R,S,G)

طرح تفصیلی را می توان نقشه راه ساخت و ساز در پایتخت دانست در این طرح پایتخت به ۴ پهنه‌ مسکونی(R)،‌ تجاری (S)،‌ مختلط (M) و ‌حفاظت‌سبز (G) تقسیم شده است که به موجب آن، زمین‌های قابل استفاده در شهر، برحسب قرارگیری در یکی از این قسمت‌ها، مشمول یکی از انواع ساخت‌وسازهای مجاز خواهد شد به این معنی که در هر پهنه مقررات با دیگری متفاوت است.

زمین در منطقه 22 تهران

امکان سنجی کاربرد روش های نوین ساخت و ساز در ایران

برنامه ها و سیاست های مختلفی توسط دولت ایران برای رفع کمبود مسکن در ایران اتخاذ شده است. برخی از این سیاست‌ها موفقیت‌آمیز بوده و برخی در بدتر شدن وضعیت مسکن به‌طور چشمگیری شکست خورده‌اند. انتقال فناوری از کشورهای دیگر، مانند انگلستان، ممکن است صنعتی شدن را تسهیل کند که به عنوان راهی موثر برای رفع کمبودهای مسکن در ایران شناخته شده است.

با این حال، صنایع ساختمانی ایران و بریتانیا از جنبه‌های مختلف متفاوت هستند که ممکن است در صورت عدم انطباق فناوری‌های انتقال یافته با نیازها و شرایط ایران، خطر شکست را افزایش دهد.

 چندین موضوع مانند تقاضا و عرضه، مقررات و استانداردها، عملی بودن، هزینه ها، طراحی، پایداری و سیاست های دولتی به تفصیل مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که MMC به طور بالقوه می‌تواند با پرداختن به مسائل عمده‌ای مانند کمبود نیروی کار ماهر، ضایعات انرژی و مصالح، کیفیت ساختمان و سرعت ساخت، شرایط مسکن را در ایران بهبود بخشد. ریسک‌های اصلی نیز به‌عنوان نوسان اقتصاد و بازار مسکن، حمل‌ونقل و ظرفیت صنعت شناسایی می‌شوند.

شانس پذیرش موفقیت آمیز برای آن دسته از MMCهایی که برای پروژه های کوچک مناسب هستند، به نیروی کار ماهر و ماشین آلات سنگین نیاز ندارند و با روش های رایج ساخت و ساز در ایران سازگاری دارند، بسیار بیشتر است